درمان موضعی زخم پای با بهبود کند در بیماران دیابتی توسط پانسمان پروپولیس

Topical Treatment With Propolis Dressings Of Poor Healing Foot Ulcers In Diabetic Patients

چکیده

بهبود کند زخم پا ۱۵% از بیماران دیابتی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حدود ۸۴% از تمام قطع عضوهای تحتانی مرتبط با دیابت را به خود اختصاص می‌دهد و در مقایسه با بیماران دیابتی فاقد زخم پا، مرگ و میر طی ۳ سال ۱۵% در این افراد بالاتر است. به دلیل اختلال در هماهنگ‌سازی فیزیولوژیک وقایعی که منجر به بهبود سریع زخم می‌گردند، زخم‌های پا از یک روند درمانی منطقی و منظم پیروی نمی‌کنند.

با کمال تعجب، با اینکه از زمان‌های قدیم از موم برای درمان زخم‌ها استفاده می‌شد، تجارب بالینی ثبت شده به ندرت منتشر شده‌اند. به این دلیل، ما نتایج یک مطالعه‌ی مشاهداتی تاریخی کوچک را نشان خواهیم داد که در سال ۱۹۸۳ بر روی ۲۳ بیمار دیابتی سرپایی (۱۳ نفر نوع ۱، ۱۰ نفر نوع ۲) با زخم‌های پا صورت گرفته بود و این بیماران درمان موضعی با موم ۸% دارای منشاء اوروگوئه‌ای و به صورت محلول در پانسمان‌ را دریافت کرده بودند. آنالیزهای کمی پلی‌فنل‌ها در EEP اوروگوئه‌ای با استفاده از کروماتوگرافی با توان عملیاتی بالا- طیف‌سنجی جرمی نشان‌دهنده‌ی مقدار میانگین ۴۵۷ میلی‌گرم/گرم با مقادیر بالایی فلاونوئید بود. در ششمین روز درمان، دو بیمار از مطالعه خارج شده و به دلیل بروز واکنش‌های آلرژیک در محل ضایعه از آنالیز حذف شدند. مطالعه‌ای در سال ۱۹۹۷ به منظور مقایسه‌ی راندمان و ایمنی درمان با پانسمان‌های ۸% و ۲% موم اوروگوئه‌ای در بیماران مبتلا به سوختگی (۷۶=n)، زخم (۱۲۲=n) و زخم پای دیابتی (۳۱=n) انجام شد و هیچگونه تفاوتی در اثربخشی مشاهده نشد، بلکه تفاوت معنا‌داری در وقایع آلرژیک موضعی رخ داده بود.

دانلود رایگان مقاله انگلیسی

خرید ترجمه آماده ورد