زمینه: به منظور مراقبت دقیق تر و فردی تر در برابر سرطان پروستات، دسته بندی جدیدی بر اساس ویژگی های مولکولی مورد نیاز است که به طیف تشخیص و درمان مربوط گردد. بی نظمی های ژنومیک در ترمیم آسیب وارده به مسیر دی.ان.ای، در سرطان پروستات امری رایج اند، به ویژه در بیماری مرحله آخر که ممکن است به طیف درمان بستگی داشته باشد.

هدف: هدف مقاله مرور بر دانش فعلی درباره شیوع و اهمیت بالینی بی نظیم ها در ژن های ترمیم دی.ان.ای در سرطان پروستات، به ویژه بیماری فراگستر می باشد.

کسب شواهد: جستجو در ادبیات تا ژوئیه ۲۰۱۶ انجام گردید که شامل آزمایشات بالینی و مطالعات پژوهشی پایه ای پیش بالینی بود. کلید واژه شامل ترمیم دی.ان.ای، بی.آر.سی.ای، فضای استاندارد، سی.آر.پی.سی، سرطان پروستات، پی.ای.آر.پی، پلاتینوم، زیست علائم های پیش بینی کننده و سرطان موروثی بود.

ترکیب شواهد: ما به مرور این مسئله می پردازیم که مسیر ترمیم دی.ان.ای چگونه به عامل سرطان زا پروستات و پیشروی آن مربوط می گردد. داده های مربوط به نحوه ارتباط این مسئله به سرطان موروثی و مشاوره ژنتیک و نیز دادده های آزمایشات بالینی بازدارنده های پی.ای.آر.پی و درمان پلاتینوم در سرطان پروستات شامل شده اند.

نتایج: مطالعات مرتبط تاثیرات ژنومیک را در ترمیم دی.ان.ای در سرطان پروستات در بین ۳۰-۲۰% حالات سرطان پروستات پیش رفته و مقاوم در برابر بیضه برداری شناسایی نموده اند که تناسبی از آن بی نظمی های میکروبی یا موروثی است. داده های آزمایشی بالینی فاز ½ و دیگر داده های بالینی پشتیبانی کننده از رشد بازدارنده های پی.ای.آر.پی و عوامل آسیب به دی.ان.ای در این گروه فرعی سرطان پروستات تعریف شده مولکولی پشتیبانی می کند که از موفقیت در انواع دیگر سرطان پیروی می کند. این مطالعات ممکن است فرصتی برای بهبود مراقبت از بیماربا راهبردهای درمانی فردی باشد.

خلاصه بیمار: ادبیات اصلی درباره اینکه چگونه تاثیرات ژنومی در مسیر ترمیم آسیب دی.ان.ای به زیست شناسی سرطان پروستات مربوط می شوند و مدیریت بالینی مرور می شود. مفاهیم بالقوه برای تغییرات آتی در مراقبت از بیمار بحث می گردد.

Context: For more precise, personalized care in prostate cancer (PC), a new classification based on molecular features relevant for prognostication and treatment stratification is needed. Genomic aberrations in the DNA damage repair pathway are common in PC, particularly in late-stage disease, and may be relevant for treatment stratification. Objective: To review current knowledge on the prevalence and clinical significance of aberrations in DNA repair genes in PC, particularly in metastatic disease. Evidence acquisition: A literature search up to July 2016 was conducted, including clinical trials and preclinical basic research studies. Keywords included DNA repair, BRCA, ATM, CRPC, prostate cancer, PARP, platinum, predictive biomarkers, and hereditary cancer. Evidence synthesis: We review how the DNA repair pathway is relevant to prostate carcinogenesis and progression. Data on how this may be relevant to hereditary cancer and genetic counseling are included, as well as data from clinical trials of PARP inhibitors and platinum therapeutics in PC. Conclusions: Relevant studies have identified genomic defects in DNA repair in PCs in 20–۳۰% of advanced castration-resistant PC cases, a proportion of which are germline aberrations and heritable. Phase 1/2 clinical trial data, and other supporting clinical data, support the development of PARP inhibitors and DNA-damaging agents in this molecularly defined subgroup of PC following success in other cancer types. These studies may be an opportunity to improve patient care with personalized therapeutic strategies. Patient summary: Key literature on how genomic defects in the DNA damage repair pathway are relevant for prostate cancer biology and clinical management is reviewed. Potential implications for future changes in patient care are discussed.