مقدمه: در بيماران مبتلا به بيماری های تاولی پوستی خودايمني (ABDs)، استاندارد طلایي تشخيصي علیرغم وجود مشکلات فنی طبیعی اتوفلورسانس به صورت کلاسیک ايمونوفلورسانس مستقيم و غيرمستقيم (DIF و IIF) بوده است.

هدف: مطلوب ما غلبه بر مشکلات اتوفلورسانس و مقایسه قابلیت اطمینان رنگ آمیزی ایمونوفلورسانس و ایمونوهیستوشیمی (IHC) در تشخیص این بیماری‎ها بود.

روش ها: ما از طریق IHC برای IgG، IgM، IgA، IgD، IgE، زنجیره سبک کاپا، زنجیره های سبک لامبدا ، مکمل/ C3c، مکمل/ C1q، مکمل/ C3d، آلبومین و فیبرینوژن در ۳۰ بیمار مبتلا به نوع جدید پمفيگوس فولیکوس اندميک در El Bagre، کلمبيا (El Bagre-EPF) و ۳۰ نمونه بيوپسي کنترل از منطقه اندميک آزمایش انجام دادیم . ما همچنین بیوپسی بایگانی را از بیماران مبتلا به ABD که تشخیص آنها به صورت بالینی، هیستوپاتولوژی و مطالعات DIF / IIF از دو آزمایشگاه مستقل درماتوپاتولوژی در ایالات متحده انجام گرفته بود را مورد آزمایش قرار دادیم.به طور خاص، ۳۴ بیمار مبتلا به پمفیگوئید تاولی BP)، ۱۸) مبتلا به پمفیگوس ولگاریس (PV)، ۸ مبتلا به پمفیگوس فولیکوس PF)، ۱۴) مبتلا به درماتیت هرپتی فرم (DH) و ۳۰ نمونه کنترل پوست از جراحی های کاهش جراحی زیبایی پلاستیک مورد آزمایش قرار گرفتند.

يافته ها: همبستگی تشخيصی بين IHC و DIF-IIF در اکثر موارد تقريبا ۹۸٪ بود. IHC شواهدی از اتوفلورسانس در اطراف رگ های خونی، غدد اکرینی پوست و پکیج های عصبی عروقی را فراهم می کند که زائده های پوستی را در ABD تغذیه میکنند؛ این اتوفلورسانس ممکن است یک پاسخ غیر اختصاصی ایمنی را نشان دهد. الگوهای قوی از مثبت بودن نیز در ساختارهای مشابه اتصال سلول اندوتلیال-مزانشیمال و نیز بین سلول های فیبرو هیستوسیتیک پوست دیده می شود. در PV، ما واکنش شدید به پکیج های عصبی عروقی تولید کننده ی غدد سباسه، و همچنین غده های آپوکرین با تغییرات ورمی اشاره کردیم.

نتيجه گيري: ما پيشنهاد مي کنيم که IHC به اندازه ی DIF يا IIF براي تشخيص ABD ها قابل اعتماد است؛ یافته های ما نشان می دهند که آنچه قبلا به عنوان زمینه ی DIF / IIF اتوفلورسانس در نظر گرفته می‎شد ممکن است با ABD ها مربوط باشد. کشف ما از واکنش پذیری در برابر غدد اپوکریین پوستی ادماتوز ممکن است به این واقعیت مربوط باشد که PV دارای یک فرم vegetant است که دارای ضایعاتی در ناحیه های آناتومیک است که این غدد وجود دارد.

Introduction: In patients with autoimmune skin blistering diseases (ABDs), the diagnostic gold standard has classically been direct and indirect immunofluorescence (DIF and IIF), despite inherent technical problems of autofluorescence. Aim: We sought to overcome autofluorescence issues and compare the reliability of immunofluorescence versus immunohistochemistry (IHC) staining in the diagnoses of these diseases. Methods: We tested via IHC for anti-human IgG, IgM, IgA, IgD, IgE, Kappa light chains, Lambda light chains, Complement/C3c, Complement/ C1q, Complement/C3d, albumin and fibrinogen in 30 patients affected by a new variant of endemic pemphigus foliaceus in El Bagre, Colombia (El Bagre-EPF), and 30 control biopsies from the endemic area. We also tested archival biopsies from patients with ABDs whose diagnoses were made clinically, histopathologically and by DIF/IIF studies from 2 independent dermatopathology laboratories in the USA. Specifically, we tested 34 patients with bullous pemphigoid (BP), 18 with pemphigus vulgaris (PV), 8 with pemphigus foliaceus (PF), 14 with dermatitis herpetiformis (DH) and 30 control skin samples from plastic esthetic surgery reduction surgeries. Results: The diagnostic correlation between IHC and DIF-IIF was almost 98% in most cases. IHC revealed evidence of autofluorescence around dermal blood vessels, dermal eccrine glands and neurovascular packages feeding skin appendices in ABDs; this autofluorescence may represent a non-specific immune response. Strong patterns of positivity were seen also in endothelial-mesenchymal cell junction-like structures, as well as between dermal fibrohistiocytic cells. In PV, we noted strong reactivity to neurovascular packages supplying sebaceous glands, as well as apocrine glands with edematous changes. Conclusions: We suggest that IHC is as reliable as DIF or IIF for the diagnosis of ABDs; our findings further suggest that what has previously been considered DIF/IIF autofluorescence background may be of relevance in ABDs. Our discovery of reactivity against edematous dermal apocrine glands may be related to the fact that PV has a vegetant form, with lesions present in anatomic areas where these glands exist.