زیست توده گیاهان عمدتا از دیواره‌های سلولی، مواد مرکب غیرطبیعی متشکل از شبکه‌های پلیمری مختلف از جمله پلی‌ساکاریدهای متعدد و پلی‌فنول لیگنین تشکیل شده است. برای استفاده از این منبع تجدیدپذیر بسیار فراوان به منظور تولید مواد شیمیایی مناسب مانند سوخت‌های زیستی باید از موانع بزرگی برای رسیدن به پایداری اقتصادی عبور کرد. اخیرا، پیشرفت‌های بزرگ در درک پایه‌ای سنتز پلیمرهای مختلف دیواره و تنظیم آن‌ها، استراتژی‌هایی را برای تغییر ترکیب کیفی مواد دیواره فراهم کرده‌اند. این استراتژی‌های در حال ظهور عبارتند از: کاهش/ تغییر شبکه لیگنین برای افزایش دسترسی به پلی‌ساکارید، کاهش مهارکننده‌های پردازش مشتق شده از پلیمر و افزایش پل‌ساکاریدهایی با نسبت هگزوز/ پنتوز بالا.

The biomass of plants consists predominately of cell walls, a sophisticated composite material composed of various polymer networks including numerous polysaccharides and the polyphenol lignin. In order to utilize this renewable, highly abundant resource for the production of commodity chemicals such as biofuels, major hurdles have to be surpassed to reach economical viability. Recently, major advances in the basic understanding of the synthesis of the various wall polymers and its regulation has enabled strategies to alter the qualitative composition of wall materials. Such emerging strategies include a reduction/alteration of the lignin network to enhance polysaccharide accessibility, reduction of polymer derived processing inhibitors, and increases in polysaccharides with a high hexose/pentose ratio.