پس زمینه مطالعه: مراکز تروما با نرخ هشدار دهنده ای در حال بسته شدن می باشند با این حال نیاز به مراقبت های تروما روز به روز افزایش می یابد. این مقاله پایداری و امکان سنجی یک سیستم ترومای مشترک را نشان می دهد که به موجب آن ۲ بیمارستان تحت نظر دانشگاه به عنوان یک سیستم مرکز ترومای منفرد در یک شهر با اندازه متوسط عمل می کنند.

روش ها: از سال ۱۹۹۴ میلادی، ۳ روز در هفته، بیماران تروما توسط سرویس های پزشکی اورژانس(EMS) به بیمارستان A منتقل می شدند. ۴ روز دیگر آن ها به بیمارستان B منتقل می شدند. داده های مرکز ثبت تروما از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۸ تجزیه تحلیل شد. داده های مرتبط با هزینه نیز بررسی شدند.

نتایج: سیستم مشترک ۲۸۳۳۸ بیمار تروما را پذیرش کرد. در روز های غیر تروما، فعال سازی تیم تروما به طور غیرمکرر لازم بود. ۲ مرکز هزینه ها را به صورت مشترک تامین می کردند. آن ها آموزش فراگیر و کنترل کیفیت مشترکی داشتند. سیستم ترومای مشترک از سال ۱۹۹۴ میلادی به کار خود ادامه داده است.

نتیجه گیری: دو بیمارستان که به صورت یک سیستم مرکز ترومای منفرد عمل می کنند، یک مدل عملی برای درمان بیماران مجروح در یک شهر با اندازه متوسط با ترومای بلانت می باشد.

BACKGROUND: Trauma centers are closing at an alarming rate, but the need for trauma care persists. This article shows the sustainability and feasibility of a joint trauma system whereby 2 university-affiliated hospitals function as a single trauma center system in a moderate-sized city. METHODS: Since 1994, 3 days per week, trauma patients are transported by emergency medical services (EMS) to hospital A. The other 4 days they are transported to hospital B. Trauma registry data from 1994 to 2008 were analyzed. Cost data were also examined. RESULTS: The joint system admitted 28,338 trauma patients. On each center’s nontrauma days, trauma team activation was required infrequently. The 2 centers share costs; they perform joint outreach, educational training, and quality control. The joint trauma system has been sustained since 1994. CONCLUSIONS: Two hospitals functioning as a single trauma center system is a viable model of care for injured patients in a moderate-sized city with mostly blunt trauma.