با در نظر گرفتن زمان کوتاهی که سايكو نورو ايمونولوژي به صورت یک رشته مبرهن تحقیقاتی وجود داشته است، حجم زیادی از داده ها در تایید این فرض که مکانیسم های هموستازی، حاصل سیستم دفاعی ترکیبی است که در آن سیستم ایمنی یک مولفه بسیار مهم و حیاتی است، جمع آوری شده اند. اکنون بدیهی است که عملکرد ایمنی تحت تاثیر فعالیت سیستم عصبی اتونوم و آزاد سازی مواد نورواندوکرین از غده هیپوفیز می باشد. بر عکس، سیتوکین ها و هورمون های آزاد شده توسط یک سیستم ایمنی فعال بر فرایند های عصبی و اندوکرین تاثیر می گذارد.پپتید ها و گیرنده های تنظیمی در صورتی که به مغز محدود شوند، با هر دو سیستم عصبی و ایمنی بیان می شوند و هر یک از سیستم ها را قادر به پایش و مدولاسیون فعالیت های دیگری می کند. از اینروی نکته شگفت انگیز این است که واکنش ایمنی می تواند تحت تاثیر تجربه زندگی استرسی یا شرطی سازی پاولوفی باشد.

Considering the brief time that psychoneuroimmunology has existed as a bona fide field of research, a great deal of data has been collected in support of the proposition that homeostatic mechanisms are the product of an integrated system of defenses of which the immune system is a critical component. It is now clear that immune function is influenced by autonomic nervous systems activity and by the release of neuroendocrine substances from the pituitary. Conversely, cytokines and hormones released by an activated immune system influence neural and endocrine processes. Regulatory peptides and receptors, once confined to the brain, are expressed by both the nervous and immune systems enabling each system to monitor and modulate the activities of the other. It is hardly surprising, then, that immunologic reactivity can be influenced by stressful life experiences or by Pavlovian conditioning.