انزال زودرس (PE) حدودا ۳۰-۲۰% از مردان را در سطح جهان تحت تاثیر قرار داده است. تا همین اواخر، درک انزال زودرس به دلیل عدم وجود یک تعریف پذیرفته شده، کمبود مطالعات بالینی مبتنی بر شواهد و عدم وجود یک حیوان مدل مناسب، مختل شده بود. در این مقاله، ما با دقت تعریف رایج از انزال زودرس، پاتوژنز آن، درمان‌های موجود رایج و چشم‌اندازهای درمانی آینده را شرح می‌دهیم. بسیاری از درمان‌ها برای PE، off-label  هستند و این درمان‌ها عبارتند از: مهارکننده‌های انتخابی جذب سروتونین (SSRIs)، بی‌حس‌کننده‌های موضعی، ترامادول و مهارکننده‌های فسفودی‌استراز نوع ۵ (PDE5). چنین دانشی از مزیت‌ها و محدودیت‌های هر درمان، به طراحی و فرمولاسیون دارو در آینده کمک خواهد کرد.

Premature ejaculation (PE) subjectively affects 20–۳۰% of men globally. Until recently, understanding of PE was hampered by the absence of, a widely accepted definition, paucity of evidence-based clinical studies, and the absence of an appropriate animal model. Here, we elaborate on the current definition of PE, its pathogenesis, currently available therapies, and future treatment prospects. Most treatments for PE are ‘off-label’ and include selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs), topical anesthetics, tramadol, and phosphodiesterase type 5 (PDE5) inhibitors. Such knowledge of the benefit and limitations of each treatment will help to direct future drug design and formulations.